COPCORD
برنامهی جامعه نگر کنترل بيماريهاي روماتيسمي (COCORD) در سال ۱۳۶۱ توسط سازمان جهانی بهداشت (WHO) با همکاری اتحادیهی بین المللی روماتولوژی (ILAR) ایجاد شد. این برنامه با هدف تشخیص، پیشگیری و کنترل بیماریهای روماتیسمی در کشورهای در حال توسعه شروع به کار کرده است و هدف آن ارزیابی درد و ناتوانی در بیماریهای روماتیسمی میباشد. مشارکت مشتاقانه و فعال جامعه و دست اندرکاران سلامت کشور در جهت انجام و تکمیل مطالعات COPCORD بسیار رضایت بخش و قابل تحسین بوده است.
در مدل مطالعات COPCORD اطلاعات جمعیتی در سه فاز پی در پی جمع آوری میشود (مرحلهی یک): ۱. پایش خانه به خانه توسط کارکنان بهداشت و سلامت برای شناسایی موارد بیماری (فاز یک) ۲. مصاحبهی همراه با پرسشنامه توسط پیراپزشکان برای اندازهگیری میزان درد و ناتوانی در بیماران (فاز دو) ۳. ارزیابی دقیق بالینی توسط پزشک و آموزشهای لازم روماتولوژی (فاز سه). COPCORD همچنین از آموزش جامعه و دست اندرکاران سلامت و شناسایی فاکتورهای خطر حمایت میکند (مرحلهی دو). علاوه بر این، این برنامه با توجه به اطلاعات بدست آمده از جامعه، محققان را به برنامهریزی، اجرا و بهبود مراقبتهای بهداشتی از طریق رهکارهای کنترل و مهار تشویق میکند (مرحله سه). برای این منظور، پرسشنامهی اصلی (CCQ) که در ابتدا توسط ILAR طراحی و ایجاد شد، میتواند بدون تغییر مؤلفههای اصلی درد و ناتوانی بیماران، با توجه به نیازهای منطقه ای اصلاح شده و مورد استفاده قرار گیرد.
پروفسور فریدون دواچی نقش محوری در برنامههای COPCORD در ایران ایفا کرده است و هماهنگ کنندهی برنامه COPCORD در جامعه روماتولوژی آسیا و اقیانوسیه (APLAR) میباشد.
در این راستا، مرحلهی آزمایشی مطالعات COPCORD در مهر ۱۳۸۲ در ایران شروع و اولین مطالعه در اسفند ۱۳۸۲ در تهران (مرحلهی یک، مطالعهی شهری) آغاز شد. مطالعهی دوم در اسفند ۱۳۸۵ در مناطق شمال غربی ایران و در ۵ روستا آغاز و در سال ۱۳۸۷ به پایان رسید (مرحلهی یک، مطالعهی روستایی). مطالعهی سوم در سال ۱۳۸۷ و در مناطق جنوب شرقی ایران و در شهر زاهدان انجام گرفت (مرحلهی یک، مطالعهی شهری). مطالعهی چهارم در شهر سنندج در شمال غربی ایران در سال ۱۳۹۰ (مرحلهی یک، مطالعهی شهری) انجام شد و مطالعهی پنجم در مناطق مرکزی ایران و در سال ۱۳۹۴ پایان یافت.
در مدل مطالعات COPCORD اطلاعات جمعیتی در سه فاز پی در پی جمع آوری میشود (مرحلهی یک): ۱. پایش خانه به خانه توسط کارکنان بهداشت و سلامت برای شناسایی موارد بیماری (فاز یک) ۲. مصاحبهی همراه با پرسشنامه توسط پیراپزشکان برای اندازهگیری میزان درد و ناتوانی در بیماران (فاز دو) ۳. ارزیابی دقیق بالینی توسط پزشک و آموزشهای لازم روماتولوژی (فاز سه). COPCORD همچنین از آموزش جامعه و دست اندرکاران سلامت و شناسایی فاکتورهای خطر حمایت میکند (مرحلهی دو). علاوه بر این، این برنامه با توجه به اطلاعات بدست آمده از جامعه، محققان را به برنامهریزی، اجرا و بهبود مراقبتهای بهداشتی از طریق رهکارهای کنترل و مهار تشویق میکند (مرحله سه). برای این منظور، پرسشنامهی اصلی (CCQ) که در ابتدا توسط ILAR طراحی و ایجاد شد، میتواند بدون تغییر مؤلفههای اصلی درد و ناتوانی بیماران، با توجه به نیازهای منطقه ای اصلاح شده و مورد استفاده قرار گیرد.
پروفسور فریدون دواچی نقش محوری در برنامههای COPCORD در ایران ایفا کرده است و هماهنگ کنندهی برنامه COPCORD در جامعه روماتولوژی آسیا و اقیانوسیه (APLAR) میباشد.
در این راستا، مرحلهی آزمایشی مطالعات COPCORD در مهر ۱۳۸۲ در ایران شروع و اولین مطالعه در اسفند ۱۳۸۲ در تهران (مرحلهی یک، مطالعهی شهری) آغاز شد. مطالعهی دوم در اسفند ۱۳۸۵ در مناطق شمال غربی ایران و در ۵ روستا آغاز و در سال ۱۳۸۷ به پایان رسید (مرحلهی یک، مطالعهی روستایی). مطالعهی سوم در سال ۱۳۸۷ و در مناطق جنوب شرقی ایران و در شهر زاهدان انجام گرفت (مرحلهی یک، مطالعهی شهری). مطالعهی چهارم در شهر سنندج در شمال غربی ایران در سال ۱۳۹۰ (مرحلهی یک، مطالعهی شهری) انجام شد و مطالعهی پنجم در مناطق مرکزی ایران و در سال ۱۳۹۴ پایان یافت.